Sezona çok uygun başlayan Fenerbahçe yavaş yavaş istatistiksel rekorları kırmaya başladı. 2009-10 dönemindeki 8 maçlık galibiyet serisini dün prestijiyle 9’a çıkardı. Avrupa Kupalarındaki 7 müsabakayı da eklediğimizde bu toplam 17 maç oluyor ve hem Perşembe akşamı Ludogorets hem de Cumhuriyet coşkusunun 100. Yılını kutlayacağımız gün Pendikspor eşleşmelerinden alınacak galibiyetlerle bunu çok daha ilerilere götürmesi mümkünlük dahilinde görünüyor.
Şu cümleyi bir kez daha yinelemekte fayda olabilir; çok özel bir dönem yaşıyoruz.
Cumhuriyet’in 100. Yılında futbol tarihimizin en coşkulu, rekabet düzeyi üst düzeyde, değerlisi Avrupa’da muvaffakiyetlerin çok daha ötelere gidebileceği bir dönem olabilir bu.
Sadece Fenerbahçe açısından değil; hem takım kalitesi hem de Fenerbahçe’nin yarattığı bu düzey sayesinde iki ezeli rakibin rekabet motivasyonu açısından Galatasaray’ı da bu özel dönemin bir kesimi olarak görmek ve kıymetlendirmek yanlışsız olacaktır.
Böylesine kıymetli ve özel döneme yakışan hiç kuşkusuz adil oyun anlayışıyla rakiplerin birbirlerinin maçlarını kirletmeden yaklaşım göstermek olmalıdır.
Hatayspor geçen dönem büyük bir trajedi yaşadı; 6 Şubat Depremi’nin merkez üslerinden biriydi ve derin bir yara aldı.
Hem kadrosu hem de Kulübü bir ortada tutan güç hiç kuşkusuz zelzele sabahının birinci ışıklarıyla birlikte tüm Türkiye’nin dikkatlarini bölgeye çevrilmesini sağlayan Volkan Demirel’di.
Bu duruş futbolculuğuyla bir efsane olan futbol adamını öteki bir yere taşıdı diyebiliriz.
Futbolcuların hürmet ve sevgisini kazandığını Hatayspor’un düne kadarki performansıyla ölçümlemek mümkündür.
Futbolda muvaffakiyetin farklı ölçütleri vardır ve bu vakit zaman ayırt edilemez bir formda birbirinin içine girer.
Birbirinden yetenekli futbolculara sahip bir takım ekip olamadığından başarısız sonuçlar alabildiği üzere tam zıddı durumda beklenmedik seriler izleyebiliriz.
Örneğin Başakşehir’in bugün içinde bulunduğu konumu grubun takım yetersizliği ile açıklamak kâfi olmaz.
Aynı şeyi Beşiktaş için de farklı cümlelerle anlatabiliriz yahut anlamak için kendimize sorular sorabiliriz.
Hatayspor’un alanında 2-0 geriden gelerek 3-2 kazandığı Trabzonspor müsabakası ile aslında tam olarak ne demek istediğimi de örneklendirmiş olayım.
Fenerbahçe bir taraftan tespih tanesi üzere seri galibiyetlerini dizerken futbol kamuoyunda ister istemez şöylesi bir polemik yaşanıyor.
“Henüz önemli bir takımla karşılaşmadı.”
Twente eşleşmesi öncesinde bu yorumu duyduk.
Çok sıkıntı geçen Ankaragücü, Antalyaspor, Alanyaspor ve Başakşehir, Rizespor maçları öncesinde de benzeri değerlendirmeler vardı.
Kuşkusuz Hatayspor bu serideki en güçlü ve “ciddi rakip” tanımına uyan bir kadroydu.
Ancak şimdi 6. Dakikada Fenerbahçe hem oyunu hem de rakibini çözerek birinci yarıda istediği skoru aldı.
Başakşehir, Rizespor, Kasımpaşa müsabakalarında neredeyse rakiplerine şut çekme talihi tanımayan bir savunma yapısı vardı Fenerbahçe’nin ki bu 3-0 tamamlanan Hatayspor müsabakasının birinci kısmı için de geçerliydi.
İsmail Kartal, rakip alanda çözmek üzere bir oyun planı yerleştirmeye çalışıyor. Attığı gollerin büyük kısmını kendi geçiş hamleleriyle değil, rakibe yaptığı ön alan baskısıyla kazandığı toplardan sağlıyor.
Topu çok çabuk kazanıp, hızla rakip kaleye inip gol konumu hazırlıyor ve bu dönemin en bariz farkı olan gol vuruş mahareti yüksek oyuncularıyla da sonuca gidiyor.
Szymanski’nin attığı birinci golde olduğu üzere de Tadic arkadaşının 5 rakip oyuncunun ortasında nereye hareketleneceğini kestirim ederek değil, bilerek adrese pas çıkarıyor.
Fenerbahçe’nin ileride baskı yapan 3 oyuncusu; Tadic, Dzeko ve Szymanski ile onların çabucak gerilerinde pas ilişkilerini tıkayan; Fred, İsmail ve İrfan Can’ın konum olarak alanda birbirini tamamlayan yerleşim uyumlarının müsabakaların çabucak başlarında rakibin fişini çeken tesirin en bariz ögesi olduğunu buraya not edebiliriz.
Geçtiğimiz dönemlerde bencil ve grup içinde oyuncu seçen hali ile sıklıkla eleştirmiş biri olarak İrfan Can’a bir sefer daha burada farklı bir pragraf açmayı kendime görev biliyorum; zira her geçen müsabakada üzerine koyarak büyüyen ve Fenerbahçe’yi taşıyan oyunu ile farklı bir seviyeyi zorluyor. Dünkü maçta Fenerbahçe’nin attığı gollerin çabucak hepsinde en kritik rolde o vardı. Birinci golde boş alanda duran Tadic’e çıkardığı top tahminen de maçın kilidini çözen bir pas ilişkisiydi. İşte biz buna oyunu 3 boyutlu görebilme mahareti diyoruz. O pası atabilme görüşüne sahip bir futbolcu 3 atılımda mat edeceğini bilen bir satranç oyuncusuna dönüşmüş demektir. Bu da kesin bir muvaffakiyet manasına karşılık gelmektedir.
3-0 ile birlikte Fenerbahçe’nin saha içinde konsantrasyonunun yer yer koptuğunu gözlemledik. Hele ikinci yarının çabucak başlarında bu Hatayspor’un hamle aksiyonları olarak belirginleşmeye başlayınca kalesinde değerli tehlikeler yaşadı.
Bunun tipik bir rehavet duygusu olduğunu biliyoruz; ki çoğunlukla yüksek fark yapan basketbol ekiplerinde sıklıkla deneyim edilmiştir. Birinci devreyi 15-20 farkla önde tamamlayıp, ikinci yarı maç vermiş çok kadro vardır.
İlk yarı isabetli şutlarda Fenerbahçe rakibine karşı 5-0’lık bir üstünlük sağlamışken ikinci yarı bu 1-5 halinde zıdda dönmüş; iki de gol olmuştur.
Futboldaki en büyük zaaf ya da tehlike dozu ayarlanamamış bir özgüven ve rahatlık duygusudur.
Maç sonunda İsmail Kartal da kısmen buna dair bir yorumda bulundu ve muhtemelen Samandıra’da futbolcularıyla üzerine daha derinlemesine bir kıymetlendirme yapacaktır.
Fenerbahçe Kasım ayı ile birlikte bir taraftan maç temposu artacak, başka yandan Trabzonspor, Beşiktaş ve Galatasaray üzere kendisine çok daha yakın rakipleriyle oynayacaktır.
